Codzienne decyzje dotyczące jedzenia nie są wyłącznie wynikiem fizycznego głodu. Wiele z nich podejmujemy pod wpływem emocji, nastroju, stresu czy nawet nudy. Psychodietetyka, czyli połączenie psychologii i dietetyki, bada właśnie te mechanizmy i pomaga zrozumieć, dlaczego jemy nie tylko po to, by się odżywić, ale także by się pocieszyć, ukoić czy nagrodzić.

Jedzenie jako emocjonalna reakcja

W sytuacjach napięcia psychicznego często sięgamy po produkty, które kojarzą się z przyjemnością – słodycze, fast food, przetworzone przekąski. To nie przypadek – jedzenie wpływa na produkcję serotoniny i dopaminy, czyli hormonów odpowiedzialnych za chwilową poprawę nastroju. W efekcie pojawia się błędne koło: zjadamy coś, by poczuć się lepiej, a po chwili pojawia się poczucie winy, które znów chcemy zagłuszyć jedzeniem.

Skąd się bierze jedzenie emocjonalne?

Mechanizmy emocjonalnego jedzenia często mają swoje źródło w dzieciństwie. Gdy za dobre zachowanie nagradzano ciastkiem, a łzy po upadku koił cukierek, w dorosłym życiu uczymy się, że jedzenie może zastępować bliskość, ulgę czy poczucie bezpieczeństwa. Takie nawyki utrwalają się latami i są trudne do przerwania bez świadomego podejścia.

Emocje, które najczęściej wpływają na apetyt

Stres, samotność, smutek, frustracja, a także nuda to emocje najczęściej towarzyszące niekontrolowanemu podjadaniu. W takich momentach jedzenie pełni funkcję „emocjonalnej protezy”, która ma natychmiast przynieść ulgę. Co istotne, nie zawsze wiąże się to z głodem fizycznym – często nawet go nie odczuwamy.

Jak psychodietetyka pomaga?

Psychodietetyka nie polega tylko na układaniu jadłospisów. To przede wszystkim praca nad relacją z jedzeniem i z samym sobą. Kluczem jest zauważenie, kiedy jedzenie przestaje być odpowiedzią na głód, a staje się reakcją na stan emocjonalny. Dzięki temu można nauczyć się innych sposobów radzenia sobie z napięciem, jak ruch, rozmowa, pisanie dziennika emocji czy techniki relaksacyjne.